Column Bert Brussen: Rock Nation rocks

Lastig om te geloven: programmamakers zijn er in geslaagd om in een markt die letterlijk kapot gemaakt wordt “talentenjachtprogramma’s” (lees: schaamteloos vertoon van kansloze randdebielen) een sympathiek, kijkenswaardig en onderhoudend talentenjachtprogramma te maken. Toen ik dit las bij een collegacolumnist geloofde ik dat niet. Wat kan er na Idols, So you wanna be a popstar/dancer/uitvinder/musicalster/loser/exhibitionist/joker/ nog bedacht worden? So you wannabe a writer?
Dat laatste heeft een uitgeverij onlangs inderdaad bedacht. Het resultaat was een stapel ingezonden manuscripten die allemaal “mijn vrouw is overleden aan kanker en ik ging vreemd” als thema hadden. Bovendien zat Renate Dorrestein in de jury, dus dan weet je het wel. (Voor de niet literairen: Renate Dorrestein is de Jerney Kaagman van boekenland, alleen dan 130 jaar ouder, voortdurend schrijvend over droog staande vrouwen met teveel opvliegers en het gevoel voor humor van een zojuist in Gouda doodgetrapte ambulancebroeder).

Goed, het bleek dus om een talentenjacht voor rockbands te gaan. Rock Nation heet het, en alleen door de titel al dacht ik genoeg te weten. Tot ik het, met tegenzin, aandachtig bekeek.

Wat een sympathiek programma. Wat een kracht door eenvoud. Waar je in de Idol’s-klonen door de ego’s, de Patrica Paay’s en de gelikte presentaties de talentjes bijna niet meer kunt zien, kijk je bij Rock Nation rechtstreeks in de ziel van jonge muzikanten. Echte muzikanten. Geen wanhopige vijftienjarige pubers met de drang naar tijdelijke roem, maar mooi, leuk, gepassioneerd, authentiek volk. Geen parade van kleffe polodragers en blonde meisjes met minderwaardigheidscomplex, maar coole dudes en rauwe rockbitches. Muzikanten dus. Echte muzikanten, met eerst de liefde voor muziek, en dan pas de innerlijke drang om rijk en beroemd te worden.

Het presentatieduo Dennis Weening en Edwin Jansen lijkt zo uit het jazzcafe weggeplukt. Geen valse pretenties of glibberige ego’s. Gewoon twee jongens die toevallig, ieder op zijn eigen wijze, iets met muziek hebben. En dat iets willen ze koesteren, presenteren, delen en onderwijzen. Geld en kijkcijfers lijken geen rol te spelen, en wie de muzikanten in hun wezen zijn doet er als enige toe. Of, zoals Edwin Jansen tegen een van de rockbitches die haar stem verloren was, zei: “Maakt niet uit als je wat schor zingt hoor, door dat soort fouten kijk ik wel heen”.

Vervelend is wel het feit dat het op RTL 5 wordt uitgezonden. De onderbrekingen door ergerlijke reclames zijn talrijk en lang. Ook aan de montage mankeert het een en ander. Telkens die pratende hoofden in beeld van de deelnemers die in retrospectief vertellen hoe ze het ervaren hebben is ronduit storend. En waarom mag de kijker wel uitgebreid kijken naar een moddervette zangbattle tussen de rockbitches maar worden de muziekbattles in drie seconden door een voice over samengevat? Alsof de gitaarrifs en baslijnen er niet toe doen.

Gelukkig vallen deze details weg bij de passie en creativiteit die het programma uitstraalt. Echte mensen, die echte leuke dingen doen, en daar echte televisie mee maken. Snel naar de publieke omroep dit concept. Een programma waar de ziel van de maker zo duidelijk zichtbaar inzit verdient beter dan ranzige commercials en, waarschijnlijk, toch weer die zakkenvullende platenbonzen.

Wat dat betreft hoop ik oprecht dat het winnende bandje niet een nieuwe Kane wordt, want optreden voor een half lege Kuip gun je geen enkel zichzelf respecterend en sympathiek bandje.