Column Bert Brussen: Auf wiedersehen Gouden Kooi!

Nog niet zo heel lang geleden zapte ik op een
eenzame avond langs wat kanalen uit ons prachtige televisie-aanbod. Ik zap
zelden, ik ben namelijk heel briljant en kijk uitsluitend moeilijke en
diepzinnige programma’s, die u als plebs toch niet kijkt omdat u ze niet snapt,
maar heel af en toe laat ik mijn afstandsbediening spreken als een M16 in de
handen van een Nederlandse militair in Afghanistaans vreedzaam opbouwgebied. Al
snel werd mijn aandacht getrokken door een hele dikke jongen, en met dik bedoel
ik écht dik, meer dan Erica Terpstra-dik, die kirrend van plezier door een
grote plas kots lag te rollen.

In de dagen erna keek ik elke
nacht rond het zelfde tijdstip weer naar deze opmerkelijke zender en elke nacht
gebeurde waarop ik had gehoopt: de dikke man gedroeg zich als een kind van drie
en deed niets anders dan schreeuwen, geweld gebruiken en met zijn uitwerpselen
spelen. Ook andere types, die blijkbaar allemaal in hetzelfde huis woonden, bleken
de verbeelding van Darwin’s missing link te zijn.

Ik zag elke avond weer
hetzelfde jongetje van één meter zestig hoog, in zijn gesteven rose overhemd,
ruzie zoeken met een soort half Antilliaanse macho. Elke acht seconden werd de
één meter zestig hoge gnoom uit het
niets zeer agressief en ging hij tegenover de half Antilliaanse macho staan. De
één meter zestig hoge gnoom riep: “Kom maar jongen! Kom dan! Kom maar, pak me
maar dan, kom maar jongen, kom maar, sla me maar. Kom dan jongen, kom dan, kom
maar, kom maar jongen! Kom dan! He, jongen kom maar, kom dan!” en dat uren
lang, avond na avond. De half Antilliaanse macho trok dan zijn shirt uit,
draaide zijn monsterlijke tatoeage richting de camera en ging stilzwijgend met
gespannen spieren tegenover het schreeuwende één meter zestig hoge sujet staan.
Dit gebeurde elke avond weer, avond na avond na avond na avond.

Inmiddels had ik thuis een
feestje om dit ritueel gebouwd. Briljante vrienden van me, kunstenaars,
schrijvers, psychiaters, biologen, een jongerenwerker, filosofen en andere
hoogopgeleiden die ook nooit naar dit soort zenders keken, kwamen bij mij op
bezoek en gezamenlijk bekeken wij dan de lotgevallen van dit opmerkelijke
sub-mensenras wat zich blijkbaar vrijwillig had laten opsluiten in een Big
Brother huis. Vooral de jongerenwerker was razend enthousiast: volgens hem
vertoonden de moeilijk opvoedbare autistische ernstig seksueel getraumatiseerde
jongeren in zijn jongerentehuis precies hetzelfde gedrag als de gnoom en de
dikke door de kots rollende jongen. Maar ook de andere aanwezigen waren in hun
nopjes met hetgeen zij zagen en schreven daarvan uitgebreide
(wetenschappelijke) verslagen.

En nu blijkt opeens dat het
programma De Gouden Kooi er mee stopt. De bewoners van het huis zijn niet, zoals
ik dacht, proefpersonen en worden niet, zoals mij logisch leek, na afloop
gefusilleerd. De dikke door-de-kots-roller, de gnoom, de half Antilliaanse
macho: het blijken “gewone” mensen die straks vrij in de maatschappij zullen
rondlopen. Een van hen zal zelfs een miljoen meekrijgen.

Ik ben verbijsterd.

Nu ben ik op zoek naar een villa,
ergens ver weg van de bewoonde wereld, waarin ik mij kan opsluiten, zodat ik
deze wandelende missing links nooit tegen hoef te komen. Maar ik vrees het
ergste: dit waren slechts voorbeelden van wat er normaal gesproken in de
maatschappij rondloopt. Om mijn villa komt dus een hele grote muur met een
flink diepe gracht. Met daarachter landmijnen, wachttorens en waakhonden. Ik heb genoeg gezien.