Column Bert Brussen: Hollands Next Flop Model

Nou hoera, een nieuw seizoen
Hollands Next Top Model. Net als de meeste kijkers van weleer haak ook ik af dit
seizoen. Het programma is te kijkcijferbelust geworden om nog kijkenswaardig te
zijn. Was het bestaan van narcistische pubermeisjes an sich en de prima
presentatie van Yfke Sturm voldoende voor een succesvol eerste seizoen, in de nieuwe reeks kan het allemaal niet smakeloos,
armoedig en tendentieus genoeg.

De
modellen in spé worden niet meer geselecteerd op uiterlijk, verregaande domheid
en oppervlakkigheid, maar op bitcherigheid, arrogantie, tokkieniveau en
dramapotentieel. Als opgefokte kippen vol groeihormonen worden de meisjes, die
meer dan ooit tot alles bereid zijn om hun eigen gezicht op televisie te zien
en daarmee hun existentiele ontevredenheid voor even tevreden hebben gesteld,
bij elkaar in huis gezet en wordt de voederbak volgestort met voldoende voer
voor vier kippen. De hierdoor onstane voedselschaarste, oorlogszuchtige
concurrentie en Darwiniaanse overlevingsstrijd moet de kijkers boeien en de
kassa van RTL doen vullen.

Leuk voor die mensen die ook al
zo gek waren op de Gouden Kooi, Groeten uit de Rimboe/Tokkiestan of andere
“real life” televisieprogamma’s waarbij door de kots rollen, elkaar de hersens
inslaan en hysterisch schreeuwen de hoofdmoot vormen, maar ik brand er mijn
vingers niet aan.

Liever
denk ik met weemoed terug aan die allereerste afleveringen van Hollands Next
Top Model. Toen de meisjes nog mooi waren en de jury nog ervaring had. De tijd
dat de winnares authentiek oliedom was en geen woord Engels sprak, maar met
haar voorkomen en uitstralen een complete nieuwe markt wist te veroveren. De
tijd dat model zijn nog model zijn was, het eten van sla en het drinken van een
vingerhoedje water al voor teveel lichaamsvet zorgde en de meisjes zelfs van zowel
competitie als van sportiviteit hielden.

Het
waren echte modellen in spé, met echte verlangens naar het loodzware
modellenbestaan, en voorzien van degelijk oud-Hollandsch doorzettingsvermogen. Een
model als Sanne, met het intellect van een doodgeboren vrucht maar het lichaam
van Venus en het gezicht van Cleopatra. Een model als Sylvia, die zo met
zichzelf ingenomen was dat het  schieten met hagel of het stenigen met
aambeelden de enige oplossing leek om haar uit haar lijden te verlossen, maar
die imiddels, via de snacks van Mmmmmmmmora, nog succesvoller is dan winnares
Sanne.

Of neem
het karakter van Maan Limburg. Een alto in hart en nieren en beslist niet op
haar plaats tussen gierende achterbuurtkipjes als Kim en River of over golfkarretjes
getilde hockeykutjes als Sabrina. Maan Limburg voldeed niet aan de looks en was
waarschijnlijk schoppend en  schreeuwend
uit de doorgesnoven en gladjakkende modellenwereld verwijderd,
als ze ooit ver zou zijn gekomen. Haar afwijkende voorkomen en prinsheerlijke
karakter voegden een subtiele en kijkenswaardige noot aan het programma toe.

Deze
modellen zijn van een verloren generatie. Heden ten dage is ook de bevrediging door
de vrouwelijke esthetica ten prooi gevallen aan gladde nichten, Jeep-rijdende
producers en kille, calculerende advertentieverkopers. Het vanuit haar eigen
kern stralende enigma wat modellen tot modellen maakt, bestaat al lang niet
meer in Hollands Next Top Model. Alles is er nu plastic, voorgebakken, door de magnetron
verwarmd, zoutloos, laf, lauw en overbodig. Bovendien wordt het gepresenteerd door
Daphne Deckers, die heur haar zo raar heeft zitten dat je je afvraagt of ze
niet beter boeken over opvoeden kan gaan schrijven dan zichzelf op televisie te
vertonen.

Hopelijk sterft Hollands Next Top Model dit
seizoen voorgoed een stille dood. Een beter eerbetoon voor Sanne, Maan, Sylvia en
de echte modellen is er niet.

Bert Brussen is mediajournalist en columnist voor Zappen.

Meer columns van Bert Brussen
De HNTM-pagina van Zappen