Eetgewoonten. Iedereen moet lekker doen waar hij of zij zich zelf lekker bij voelt, vind ik altijd. Als dat een strikt dieet volgens de Sonja Bakker-boeken is, prima. Als dat geregeld een vette bek is, ook goed. Tom Watkins (11) en moeder Francis Kenter eten alleen rauw voedsel. Francis is er van overtuigd dat alle antibiotica en groeihormonen in vlees en zuivel slecht zijn voor een mens. Daarom eten ze alleen rauwe groenten, fruit en noten. De documentaire Rauw wordt vanmiddag door de VPRO uitgezonden, gisteren in De Wereld Draait Door was al een voorproefje te zien.
Daarin was te zien dat Tom voor zijn leeftijd aan de kleine kant is. Doordat hij niet alle rommel via vlees en zuivel binnenkrijgt, aldus moeder Francis. Tom is niet ongezond klein, de rest van de mensheid is ongezond grot. Verder vertelde zijn moeder dat Tom ook steeds heftiger reageert op bepaalde levensmiddelen. Van een boterham met kaas is Toms lichaam een week of vier van slag, doordat zijn lichaam niet meer gewend is dergelijke stoffen binnen te krijgen.
Tafelgast Hugo Borst viel Francis keihard aan op het opgelegde dieet. Het eetpatroon zou ongezond en onverantwoord zijn. Volgens Borst leed de moeder aan een stoornis waarbij iemand steeds gezonder wil gaan leven. Francis ontkende, maar de toon aan tafel was gezet.
Vanmiddag kunnen we in Rauw zien hoe de twee leven. Zelf moet ik er niet aan denken, uitsluitend rauw voedsel. Ik houd er wel van als mijn eten even in de wok heeft gezeten of onder de oven lekker is gegaard. Verder vraag ik me af in hoeverre Tom vrijwilig kiest voor dit eetpatroon. Op een dag zal hij toch ook wel eens iets anders willen, lijkt me zo.
Rauw, 16.40 uur, VPRO (Nederland 3)
Als je de documentaire “rauw” gemist hebt kun je hem hier alsnog bekijken:
http://www.vetvrij.com/documentaire-rauw-eten.html
VOETBALBORST
“Voetbal is oorlog.” “De bal is rond.” “Elk nadeel heb z’n voordeel.” “Daar komt dat schoooot…!” Zomaar een greep uitspraken die, of je nu van voetbal houdt of niet, bijna iedereen kent. Beelden van vervlogen jaren zitten in ons geheugen gegrift en we zijn hard op weg om een paar nieuwe te vereeuwigen. Want : “Nederland die heeft die bal.”
We zijn 2 wedstrijden onderweg en het moet gezegd ; het begint ergens op te lijken.
Oranje speelt met een leeuwenhart en we zijn op het EK van 2008 nú al Wereldkampioen. We worden internationaal bejubeld en zelfs de meest notoire azijnpissers van de wereld plassen even zoet. Het mag ook wel weer eens een keer.
Ik hoef niemand te vertellen dat ons laatste wapenfeit alweer 20 jaar geleden is. Toen stond onze hoofdcoach in de punt. Met daarachter ‘een goed stel’.
Nu zijn de namen anders maar het Oranjelegioen is onveranderd enthousiast. Hele steden hullen zich in de bekende sinaasappelkleurige gloed. Niet alleen Nederlanders maar ook de plaatselijke uitgeschakelde fans scharen zich achter ons Kikkerlandje. Uiteraard door de prestaties van het team, maar ook omdat de supporters tot dusver zich voorbeeldig gedragen krijgen we menig pluim tussen onze billetjes gepropt. Hosanna, hoezee, hoera!…
Tot zover de positieve berichtgeving over het voetbal. Nu ik.
Ik ben, in tegenstelling tot een hoop mensen, een slechtweer –fan. Het kan mij niet slecht genoeg gaan. Vooral als het goed gaat. Begrijp me niet verkeerd ik ben voor mijn club, maar als het slecht gaat nog veel meer.
Kijk, als het goed gaat is er geen kunst aan, want als je wint heb je vrienden, maar we zijn maar één verloren wedstrijd verwijderd van een stortvloed van stront. Voorafgaande het EK had niemand een goed woord over voor de keuzes van de Bondscoach en de kwaliteit van zijn spelers. Nu spelen we twee wedstrijden goed en schieten bij iedereen de superlatieven tekort.
Worden we in de kwartfinale eruit geknikkerd, dan kun je er donder op zeggen dat de heren specialisten het van te voren al hadden gezegd, of aan hadden zien komen. Maar in de dronken roes van de overwinning likt zelfs een aangeschoten Hugo Borst zich bij de Bondscoach een bruine neus. Zwak, zeer zwak.
Vooral omdat je weet dat als het tij in ons nadeel mocht keren, hij wederom zijn hooghartige mening over voetbalminnend Nederland neer zal laten dalen. En hij zal niet de enige zijn.
Maar toch mag ik hem wel, die Hugo. In De Wereld Draait Door trok hij, voorbereid en wel, tegen een extreme veganist ten strijden. De vrouw dwong haar zoontje tot het eten van louter rauwkost, noten en vijgen. Dat die vrouw compleet was doorgeslagen in haar zucht naar gezond zijn was overduidelijk, maar Hugo, die toch zo nu en dan flink ongenuanceerd door de bocht vliegt, pakte haar vilein aan en liet haar alle verbale hoeken van de studio zien. Zonder boos te worden of zijn stem te verheffen. En hij had gelijk. Opgroeiende kinderen hebben bouwstoffen nodig die in melk, vlees en ander dierlijke producten zitten. Ik ken geen veganist die er gezond uit ziet. Allen zijn bleekjes en gevoelig voor griepjes en dergelijks. Zo zijn ze vaak mager en hebben het snel koud.
Stel dat het jongetje voetballer had willen worden. Dat red je niet zonder boter, kaas en eieren, of een boterham met pindakaas (of mag dat wel?). Ik denk dat het jongetje nog niet is toegerust om Oranjefan te worden. Hij zou bezwijken onder het gewicht van alle petjes, brulshirtjes en Oranje –neptieten waar de gemiddelde fan zich mee uitdost.
Volgens mij heb je dan ook weinig Oranje –veganisten. Alhoewel de meeste leven op bier en patat, wat volgens mij veganistisch verantwoord is. Nee, dit desbetreffende jongetje zal zodra hij wat ouder is alles willen inhalen wat zijn ouder hem heeft ontzegd, en liggen verslavingen op de loer. Maar goed, drugs komt niet van dieren, dat komt van de door veganisten zo bewierookte plantjes, dus het mag. Goed gedaan moeder, weer een leven naar de klote.
Bij de meeste jongetjes wordt voetbal met de paplepel ingegoten, anderen worden gevoed via de voetbalborst. Maar krijgen het hoe dan ook van huis uit mee. Bij mijn ouderlijk huis niet anders. Mijn vader en broer zijn verstokte fans, vroeger was het niet alleen Studio Sport, maar ook op zaterdag Duits voetbal. De club is Ajax en uiteraard Oranje. Ook speelde ze allebei lang amateur voetbal.
Ik vond het niets. Zowel voor de buis als op het veld. Mijn vader had uiteraard grote plannen met mij toen ik klein was.
Tenger en snel als ik was zou ik zomaar de nieuwe Johan kunnen worden. Mijn voetbal carrière verliep aldus :
Ik was zes toen mijn vader mij bij de plaatselijk voetbalclub liet inschrijven. Matjoe of Zeeburgia, één van de twee.
Ik was inderdaad snel en wendbaar, maar niet in staat om in een teamverband te spelen. Als ik de bal had was het, ‘hebben is houden’ en werd overspelen een hekel punt. Eenmaal ván de bal had ik als zesjarige een bijzonder scherp gevoel voor recht en onrecht en kon ik overtredingen op mijn persoon slecht verkroppen. Na vijf opponéntjes, twee medespelertjes en een scheidsrechter lik op stuk te hebben gegeven, werd mijn carrière na 2 maanden in de voetbalkiem gesmoord. Voor altijd verbannen.
Mijn vader heeft mij daarna op Karate gedaan, dat was een stuk beter voor mij en het hele voetbalcircuit.
Maar mijn vader heeft me dat nooit kwalijk genomen en bleef netjes van zijn zoontje houden. Er zijn voorbeelden te over waar dat niet zo is. Ouders met onmogelijke idealen die hun kind uitknijpen en middels een schuldgevoel het plezier in het spelletje ontnemen. Als je dan goed bent is het te verwerken, maar niet elk voetbaljongetje kan voldoen aan de teleurstelling die de ouder in kwestie zelf in zijn jeugd heeft moeten ondergaan. Daarom dondert menig kind van zijn opgelegde voetstuk af met alle geestelijke blessures van dien.
Veel gefaalde spelertjes worden dan ook Hooligan, om hun frustratie af te reageren op andere voetbaloorlogsslachtoffers. Krijgen deze mensen kinderen dan zal het vaandel op eenzelfde manier worden door gegeven. En zo is de bal rond.
Maar het kan erger.
Ik ken een gozer, Marcel. Hij is van het simpele soort, en Ajax supporter, wat in het verlengde ligt. Niet omdat hij fan is van ook mijn geliefde club, nee zijn adoratie gaat te ver. Hij heeft een seizoenskaart, heeft levensgroot het Ajax -embleem op de rug laten tatoeëren en heeft in zijn huis een eigen kamer waar het Rood/Wit is, wat de klok slaat.
Wordt er een wedstrijd verloren is de man twee dagen lang van slag. Hij woont in Almere maar gaat prat op feit dat hij van origine uit de Jordaan komt, hij lult ook geforceerd Jordanees, type Geer en Goor. Ook claimt hij Joods bloed te hebben, (wat niet waar is), en heeft hij naar eigen zeggen bij de jeugd opleiding gezeten (half waar, hij heeft één keer op de scoutingdag gespeeld en vloog er de eerste ronde al uit).
Hij is getrouwd met Debbie, randje zwakbegaafd, zij gaat uiteraard naar de meeste thuiswedstrijden en schreeuwt dan om het hardst. Ik heb haar nog nooit een volzin horen uitspreken zonder dat er een scheldwoord in verwerkt is.
Hun trouwfoto’s zijn geschoten bij de Arena en het Supporters -home.
Marcel heeft 3 kinderen, zij heten Soeraya, Kimberly en Brooklyn. Allemaal meiden.
Hij zat te drammen bij zijn vrouw voor nog een vierde kind erbij want ; hij moest en zou een jongen.
Zijn voetbal talenten mochten immers nooit verloren gaan.
Zo gezegd zo gedaan. Hij maakt haar zwanger en het blijkt een jongen te worden. De man had het over niks anders meer, de namen waren al gekozen : Marcel Johan Rinus zou het worden.
Toen zijn vrouw hoogzwanger van hem was, ging zij met haar kroost een weekendje naar haar ouders, die op een camping staan in Zeeland. Op de weg terug kreeg ze weeën en moest ze naar het ziekenhuis.
Nu mag je drie keer raden waar zijn zoon is geboren…
Juist!…ROTTERDAM!!
Hij heeft alles geprobeerd wat in zijn macht lag maar er kon niets meer aan veranderd worden.
Zijn leven lang : een geboren Rotterdammer.
Ze hebben hem Leslie genoemd.
Zo is de voetbalcarrière van zijn zoon, nog voor de paplepel of voetbalborst zijn werk kon doen, met de grond gelijk gemaakt. Maar wat niet weet wat niet deert en zal Leslie een hoop niet ingeloste voetbal teleurstellingen bespaard blijven. Zo zie je maar weer.
Elk nadeel heb z’n voordeel.
Pingback: Rawfood-believers Tom en Francis in vervolgdocu Rauwer | Zappen
Lijkt me ook niet ech helemaal gezond om nou alleen maar rauwe dingen te gaan eten wel interessant om de documentaire een leer te bekijken